We have always lived in the castle (1962)

We have always lived in the castle (1962)

Lezerservaring door: Madelief Hóhé

We have always lived in the castle’ (C5181) door Shirley Jackson.

De raadselachtige en poëtische titel greep me in de boekhandel en het boek was nog mooier dan gehoopt. Het lijkt allemaal zo vrolijk en gezellig, twee zussen die met hun oom in een groot familiehuis wonen net buiten het dorp in de mooie natuur. Heerlijk eten in een gezellige keuken vol prachtig porselein, een moestuin vol kruiden en een eigenwijze poes voorhanden. Maar tussen neus en lippen wordt verhaald over de plotselinge dood van vijf familieleden, gestorven door een dodelijke dosis arsenicum in de suikerpot. Het verhaal begint vanuit het perspectief van de jongste zus, Mary Blackwood, liefdevol Merricatâ genoemd. Je volgt haar gedachten en al snel voel je dat er dingen grondig mis zijn in de idyllische setting waarin zij leven. Die worden echter zo nonchalant verteld, alsof ze doodnormaal zijn, dat je steeds denkt: Lees ik dit goed?! Dit maakt het boek buitengewoon grappig maar ook (vond ik) enorm verrijkend, want wat is tenslotte normaal of gewoon. De sfeer van het hele verhaal is absurdistisch en surrealistisch, spannend maar ook spookachtig en buitengewoon duister.

Ik kende de Amerikaanse schrijfster Shirley Jackson (1916-1965) voordien niet, maar zij bleek in haar tijd een zeer bekend schrijfster die geprezen werd om haar korte verhalen en romans met occulte en horrorachtige elementen. Een van haar bekendste romans is The Haunting of Hill House (1959), destijds verfilmd. Daarnaast schreef zij een paar bundels met korte verhalen over haar chaotische gezinsleven. Jackson was getrouwd met schrijver en criticus Stanley Edgar Hyman en ze hadden samen vier kinderen en diverse poezen. Het stel woonde in een huis dat uitpuilde van de boeken: “Our house,” schreef Jackson, “is old, noisy, and full. When we moved into it we had two children and about five thousand books; I expect that when we finally overflow and move out again we will have perhaps twenty children and easily half a million books.” De bundels dragen de fantastische titels: Life Among the Savages en Raising Demons. Die heb ik vervolgens ook maar besteld en met groot plezier gelezen. Deze verhalen lijken op de columns van de Nederlandse Sylvia Witteman, die zij jaren later dan Jackson schreef. Het leuke is dat deze vertellingen van Jackson ook zo veel prijs geven over het gezinsleven in Amerika van de jaren 50, als zijn haar surroundings wel heerlijk bohémien vergeleken bij het doorsnee American dream gezinsleven van destijds.

De laatste tijd wordt het werk van Jackson herontdekt en zijn een paar van haar romans bewerkt tot films op Netflix, terwijl in 2020 een film over haar verscheen: Shirley. Ik las We have always lived in the castle voordat dit alles uitkwam, maar ben nu uiteraard reuze nieuwsgierig naar deze films.

Reacties zijn gesloten.